Κάποτε η ζωή μιμούνταν τα παραμύθια και οι πριγκίπισσες ήταν
κλεισμένες στα κάστρα, σκάβοντας εκλεπτισμένα το τσιμέντο και ζηλεύοντας την
ελευθερία των φτωχών κοριτσιών. Τώρα τα παραμύθια εμπνέονται από τη ζωή κι ο
καιρός αγριεύει. Οι ζητιάνες είναι κλεισμένες στα αδιέξοδα του κόσμου και
ζηλεύουν τις ευτυχίες. Δαγκώνουν με τα δόντια του φόβου τον καρπό της λήθης. Μα
κανείς δεν ξεχνά.Το μυαλό κλείνει πόρτες υποσυνείδητων υπενθυμήσεων, μα από τις
χαραμάδες επιστρέφουν οι ρύποι των βιασμών. Το κορμί ακρωτηριάζει τα μέλη που
μολύνθηκαν, μα ο πόνος στα άκρα επιστρέφει σαν κακιά συνήθεια κάθε που βρέχει,
το σύννεφο ή τα μάτια. Τα κορίτσια ντυμένα φτώχεια κι ασχήμια χορεύουν πάνω σε
αυτοσχέδια τραγούδια, οδηγώντας τις πατούσες τους στα κάρβουνα μιας υπαίθριας
φωτιάς, που αντί να ζεστάνει το κρύο, απανθρακώνει την αγκαλιά που περιμένει
ανθρώπινη ζεστασιά.
Οι σελίδες ανεμίζουν σαν κουρτίνες σε ανοιχτό παράθυρο που
μπάζει βροχή. Τα παραμύθια συνεχίζονται. Οι εφιάλτες επίσης. Τα κορίτσια
κοιμούνται. Ονειρεύονται προφητικά το αύριο που τους ξημερώνει. Και μέσα στο
νιοστό όνειρο, εκεί που το μυθιστόρημα κοντεύει να κερδίσει το Νόμπελ του
Εαυτού του, μία ανάστατη Πραγματικότητα παρεισδύει στο όνειρο της κάθε Ωραίας
Κοιμωμένης και την ντύνει θηριώδη μούσα μιας επερχόμενης επανάστασης, ξυπνώντας
την άγρια μες στα χαράματα μιας Οργής, και είναι πλέον έτοιμη να καταβροχθίσει
τον τεχνητό ήλιο που πληρώνουνε οι χορηγοί της ζωής, για να υπνωτίζει τους
συγγραφείς του νέου κόσμου και τους ανθρώπους της νέας γενιάς.
Αυτό το πρωί, εγένετο Φως.
