Το χρωστάς στον Εαυτό σου...

Έχω ένα ημερολογιακό κομπολόι μέσα στα χέρια μου. Δεν παίζω εγώ μαζί του. Εκείνο με παίζει. Μετρά πάνω μου τις στιγμές που φεύγουν. Φεύγω και εγώ, χάνομαι, πεθαίνω μέρα με τη μέρα. Κάθε πρωί έχω ένα υπόλοιπο ζωής να ζήσω, που δεν ξέρω αν αρκεί να με φτάσει ως το σούρουπο. Μπαίνω στην αλάνα και τρέχω, παίζω με τον εαυτό μου, στοιχηματίζω πάνω μου, αλλάζω τη ροή των πραγμάτων, εξελίσσομαι, ανταποκρίνομαι στη ζωή όσο φωνάζει τ όνομά μου. Μελετώ τα δεδομένα, χρησιμοποιώ τα υλικά μου, σχεδιάζω προοπτικές βελτίωσης κι ευτυχίας, σκαρώνω σενάρια αυτοκριτικής και πάντα το βλέμμα μου το έχω πιο πάνω από το Αδύνατο.
Δεν υπάρχει Αδύνατο...δεν.

Με επίγνωση της φθοράς, σκοτώνω μόνη μου τα σάπια κομμάτια μου και σαν τα πτερύγια του καρχαρία αφήνω ν' αναπτυχθούν στη θέση τους νέα, υγιή. Πίλινγκ Εαυτού. Δεν με νοιάζει η φυσική κατάσταση του σώματος -αν και η αυστηρή αυτοκριτική μου την αξιολογεί αρίστη! Με ενδιαφέρει το εντός. Εκείνο το αόρατο κορμί Εαυτού που συνθέτει το Εγώ.

Νοιάζομαι για το Εγώ στο βαθμό που ταυτίζεται με το Είναι. Δεν το αντέχω υπερΕγώ μιας υπεροψίας. Αν νιώσω τέτοια υπερτροφία χώνω το χέρι μου ως τα σωθικά μου, το ξεριζώνω και το δίνω τροφή στους εφιάλτες μου. Ας γιγαντωθούν. Ας με φάνε. Θα έχω ευκαιρία αναγέννησης με ένα Εγώ που θα μπορεί να σταθεί ταπεινό μπρος στο Πάνθεον του Τίποτε. Θα έχω την ευκαιρία να απαλύνω τις γωνίες μου και να μην μαχαιρώνω την Ευγένεια και το Σεβασμό του Άλλου, όταν διακρίνω πως διακατέχονται από Ανοχή κι Αντοχή. Θα ακονίσω την Δύναμη της Ψυχής και του Νου περισσότερο από τη σωματική δύναμη αυτού του φθαρτού κορμιού κι έτσι θα καταθέσω στα πόδια της Ζωής έναν σπόρο πιο γόνιμο.

Με καίει αυτό.

Τι κατέχεις;
Πώς το αξιοποιείς;
Τί σκοπεύεις να παραδώσεις στα χέρια της Ζωής;

Μην με ανακρίνεις. Αυτοανακρίνομαι κάθε μέρα. Το χρωστάω στον εαυτό μου. Δεν περιμένω καμία απόχρωση του γκρι για να μαστιγωθώ μπροστά στις Ερινύες μου.
Οι ενοχές μου στιβάζονται στη σειρά όταν με ρωτώ κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ:

-Έκανες όλα όσα μπορούσες;
-Έδωσες τον καλύτερο εαυτό σου μέσα στη μέρα;
-Ενίσχυσες τη Θετική Ενέργεια του κόσμου ή ήσουν ένας ακόμη μίζερος ανθρωπάκος που επιβράδυνε την Ευτυχία;
-Άπλωσες χέρια βοήθειας ή ασχολήθηκες μόνο με τον ασήμαντο εαυτό σου;
-Είπες αλήθειες ή ξεχείλισες την ψυχή σου με αναλήθειες και ψέματα μετατρέποντας σε βούρκο το μυαλό;
-Αν κοιταχτείς στον καθρέφτη πριν κοιμηθείς θα δώσεις ένα φιλί στον εαυτό σου ή θα σπάσεις το γυαλί για να αυτοκτονήσουν μέσα σου οι θλίψεις, οι αδυναμίες, οι παραιτήσεις;
-Αν έχεις την ευκαιρία να ζήσεις κι αύριο, θα πράξεις τα ίδια ή θα επέλεγες κάτι ν' αλλάξεις;

Αν θέλεις κάτι να βελτιώσεις κάντο σήμερα.
Το αύριο είναι συνώνυμο με το αργά.
Σήμερα.. για να μπορείς το βράδυ πριν κοιμηθείς να δώσεις ένα Φιλί στον εαυτό σου, σ' αυτόν τον τεράστιο καθρέφτη της Συνείδησης, όπου αντικατοπτρίζεται όλη η Αλήθεια μας...

Το χρωστάς στον Εαυτό σου που σε τράβηξε απ' την ανυπαρξία και σ' έφερε σ' αυτή τη Ζωή...