Εμείς θα μαζεύουμε τα δομικά υλικά του χειμώνα
και θα χτίζουμε παραδείσους.
Με τη βροχή θα σου φτιάχνω θάλασσες
να ψαρεύεις ευτυχίες.
Με τον κεραυνό θα μου φτιάχνεις ουρές κομητών
σαν γάτα να παίζει η τρέλα μου.
Κι όταν εξαντλήσουμε όλες τις υπερβατικές κατασκευές
θα κουρνιάσουμε δίπλα στο τζάκι
με προσάναμμα τα χνώτα μας
και θα ανάψουμε την μέσα μας φωτιά
ψήνοντας πάνω της κάστανα, τους Εαυτούς μας...
Θα σκάει ο φλοιός,
θα κρατάει ο Ένας καυτή την ψίχα του Άλλου
στα χέρια του
και με ιεροτελεστία θα την μυρίζει
πριν επιτρέψει στα αφηνιασμένα άλογα του Έρωτα
να την καταβροχθίσουν...
Έχει κι ο Παράδεισος
τους κινδύνους του!...
4 σχόλια:
Καταπληκτικό! Κι ο τίτλος υπέροχος! Την καλημέρα μου :))
Πόσο ξεχωριστά τούτα τα λόγια να εκφράσεις αυτό που για τους πολλούς είναι ...κοινότυπο!
Να η απόδειξη: τίποτα δεν είναι κοινότυπο εν τέλει!
Φιλιά!
Το μόνο που μας μένει είναι να συστρατευτούμε με την Τρέλα μας και να αξιοποιήσουμε όλα τα διαθέσημα Υλικά σε χειροτεχνίες Ευτυχίας...
Η Φτώχεια θέλει.... επινόηση!... :)
Επιμένω στην έννοια "Επινόηση".... είναι αυτή, που όταν ενεργοποιείται, το καθετί συνηθισμένο μετατρέπεται σε πρωτότυπο υλικό για υπερβατικές κατασκευές στη ζωή μας...
Δεν είναι το αντικείμενο αυτό καθ' αυτό, μα ο τρόπος που το κοιτάζουμε και το αγγίζουμε...
Πόσο μάλλον όταν δεν μιλάμε για αντικείμενα, μα για συναισθήματα και Ανθρώπους... :)
Δημοσίευση σχολίου